พระขีณาสพต้องอาบัติ… เมื่อต้องทางใจ ก็ต้อง (เพราะ) รับรูปิยะ.

ข้อมูลจาก พระไตรปิฎกและอรรถกถาแปล ชุด ๙๑ เล่ม ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย

(พิมพ์ พ.ศ. ๒๕๒๕) (ปกสีน้ำเงิน) และ (พิมพ์ พ.ศ. ๒๕๔๖) (ปกสีแดง)

“พระขีณาสพต้องอาบัติ…

เมื่อต้องทางใจ ก็ต้อง (เพราะ) รับรูปิยะ.”

เล่ม ๓๔ หน้า ๔๕๗ (ปกสีน้ำเงิน) / หน้า ๔๖๙ (ปกสีแดง)

พระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย ติกนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๓

บางส่วนของ อรรถกถาทุติยเสขสูตร

พระขีณาสพต้องอาบัติ

         ก็ในบทว่า  ตานิ อาปชฺชติปิ วุฏฺฐาติปิ  นี้ มีอธิบายว่า

พระขีณาสพไม่ต้องอาบัติที่เป็นโลกวัชชะเลย

จะต้องก็แต่อาบัติที่เป็นปัณณัตติวัชชะ เท่านั้น

และเมื่อต้องก็ต้องทางกายบ้าง ทางวาจาบ้าง ทางใจบ้าง คือ

เมื่อต้องทางกาย

ก็ต้องกุฏิการสิกขาบทและสหไสยสิกขาบทเป็นต้น

เมื่อต้องทางวาจา

ก็ต้องสัญจริตตสิกขาบท และปทโสธัมมสิกขาบทเป็นต้น

เมื่อต้องทางใจ

ก็ต้อง (เพราะ) รับรูปิยะ.

แม้ในบทที่เหลือก็มีนัยนี้แล.

บทว่า  น หิ เมตฺถ ภิกฺขเว อภพฺพตา วุตฺตา  ความว่า 

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็ในที่นี้

เราตถาคตมิได้กล่าวว่า

พระอริยบุคคลไม่ควรทั้งในการต้อง

และการออกจากอาบัติเห็นปานนี้.         

         บทว่า  อาทิพฺรหฺมจริยกานิ  ความว่า 

สิกขาบทที่เป็นมหาศีล ๔

ซึ่งเป็นเบื้องต้นของมรรคพรหมจรรย์.

บทว่า  พฺรหฺมจริยสารุปฺปานิ  ความว่า

สิกขาบทที่เป็นมหาศีลเหล่านั้นแล เหมาะสม คือ

สมควรแก่มรรคพรหมจรรย์ที่ ๔.

บทว่า  ตฺตฺถ  ได้แก่ ในสิกขาบทเหล่านั้น.

http://www.tripitaka91.com/34-457-1.html